Кога не си тука... (моето тело е азбука. јас пишувам со допири)
1:49 AM

јас... бројам брчки на ножни прсти

и... го исцртувам твоето име по десната половина од телото

а... пишувам „затоа што невозможното е единствено можно“ на
левата рака со пенкало

можеби... треба да го напишам тој роман

да... за магичната фонтана и сите нејзини мисли

некогаш... јас претекувам од една состојба во друга

растам... стареам... повторно се раѓам, а измеѓу сонувам...

дека сум птица... а упорно се слизнувам на скали и паѓам.



Се просветлувам во бари со мочуришни комарци, крај импровизирани
стаклени градини

Сред Вардар е израснат остров, калемат капини и јаготки.

Собирам рецепти и гледам документарци за твои омилени режисери.

Внимателно одбирам песни, кои звучат шушкаво и немоќно за радио бранови.

Давам можности, потопувам шанси, учам уметност на правење речници.

Си го поплочувам патот до тебе со стихови.

Но,
моето тело е азбука; ти, момчето од улицата со обоени ѕидови; а јас пишувам со допири.


Tweet

Шеќернолимонова
...јас секогаш во полглас ги изговарам истите зборови: „Јас ве љубам, Надењка!“